Խորհրդարանական ընտրություններին ընդառաջ, թերևս, ավելորդ չի լինի ևս մեկ կամ միլիոներորդ անգամ վերհիշել հայտնի ճշմարտությունները. գրոհեք միտքը, ոչ թե այն արտահայտողին, տարանջատե՛ք մարդկանց խնդիրներից, մրցեք ապագայի վերաբերյալ պատկերացումներով, ոչ թե հայհոյանքների ուժգնությամբ։ Ահա և կրկին վերհիշեցինք։ Հավատո՞ւմ ենք, որ կրկնելն այս անգամ գոնե կօգնի։ Անկեղծ ասած՝ ոչ։

Մինչդեռ։ Կարմիր գծեր պահելն ընտրապայքարի համար չեն։ Կարմիր գծերն ընտրվելու ու պայքարելու ընթացքի համար էլ չեն։ Կարմիր գծերն ընտրություններից հետո ապրելու, աշխատելու համար են...

Անցումն ակտիվ հանրային գործչից, ով վեր էր հանում կրթության քաղաքականության և պրակտիկայի անարդարությունները, դեպի կրթության քաղաքականություն մշակողի, նշանավորվեց կրթության քաղաքականության մեջ սոցիալական արդարության սկզբունքը գերակա ճանաչելով կամ առնվազն այդ սկզբունքին հանրային հնչեղություն տալով: Սակայն մեկ այլ առանցքային անցում՝ անարդարության դրսևորումներին գնահատականներ տալուց դեպի ավելի արդար կրթական համակարգի ձևավորումը, շատ ավելի մեծ ջանք է պահանջում, առնվազն այն պատճառով, որ նման անցումը լի է հակասություններով, իր տարբերություն միանշանակ գնահատականների, որոնց հետ դժվար է չհամաձայնվել: Սակայն այս հակասությունների և դժվարությունների մասին գրեթե լռում են թե՛ քաղաքականություն մշակողները, թե՛ սոցիալական արդարության սկզբունքն առաջնահերթություն համարող հասարակական կազմակերպությունները: Վերջիններս թերևս նաև այն պատճառով, որ ներկայում հենց իրենք են քաղաքականություն մշակողները:

Բիզնեսը լավ գիտի վստահության գինը. մարդիկ պատրաստ են ավելի թանկ վճարել հանրահայտ ապրանքանիշի համար, քանի որ այն տարիներով ձևավորված վստահություն է պարունակում։ Գրագետ ֆիրմաներն այսօր վաճառում են վստահություն. նրանք լավ գիտեն, մեկ անգամ հաճախորդը խաբվեց՝ կկորցնեն նրան և ոչ միայն նրան։ Խանութում կամ շուկայում ապրանքը թերակշռեցին, այդտեղ արդեն հաճախորդը չի ցանկանում մտնել։ Տանը ջուր չկա կամ էլ. հոսանքն են կտրել, անմիջապես զանգահարում ենք թեժ գիծ՝ ճշտելու, թե ինչ է պատահել, երբ կվերականգնվի կոմունալ ծառայությունը։

Քաղաքական երկխոսության, խնդիրները բանակցությունների միջոցով լուծելու ռեսուրսը հոկտեմբերի 2-ին Խորհրդարանում և նրա շուրջ տեղի ունեցած դեպքերից հետո նվազել է։ Եվ դա բնական է։ Հայտնի փաստ է, որ կողմերը գնում են բանակցությունների, երբ կա վստահության որոշակի պաշար։ Երբ վստահությունը խաթարվում է, մարդիկ բանակցելու իմաստ չեն տեսնում։

Այս պահին, հոկտեմբերի երկուսին հաջորդած շաբաթվա ընթացքում, քաղաքական այն բևեռները, որոնք պետք է բանակցեն, պատրաստ չեն դրան։

Արդյո՞ք հնարավոր է արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների հասնել բացառապես քաղաքական որոշումների և քաղաքական համաձայնությունների ճանապարհով։ Արդյո՞ք կարող են խորհրդարանական ուժերն իրար հետ քննարկել խորհրդարանի ապագայի հարցը, արդյո՞ք հնարավոր է բանակցել խորհրդարանն արձակելու-չարձակելու, նոր դերակատարություն ստանձնելու կամ համատեղ աշխատելու պայմանավորվածություն ձեռք բերելու կամ որևէ այլ տարբերակի շուրջ։ Մեդալը, ինչպես միշտ, երկու կողմ ունի։