2008-2010
Գենդերային բռնությունը կանխարգելելու  և հավասար հնարավորություններ զարգացնելու առաջնահերթությունը դեռևս ընկալման և Հայաստանի  Հանրապետության քաղաքական փաստաթղթերում ներառման անհրաժեշտություն է զգում: Այդ պատճառով  չափազանց կարևոր է  այդ խնդիրների նկատմամբ  ինչպես հասարակական համապատասխան պահանջարկի ձևավորումը, այնպես էլ այդ հարցերում քաղաքականություն  կերտողների և հանրային ծառայություններ մատուցողների կարողությունների զարգացումը:
2008թ. սեպտեմբերից ի վեր ՄԶՄԿ  կազմավորել և առաջնորդում է քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների կոնսորցիումը, որը նպատակ է հետապնդում ձևավորել Հայաստանում գենդերային բռնության նվազմանը և այս ոլորտում երկրի ստանձնած պարտավորությունների իրականացմանը նպաստող միջավայր: Կոնսորցիումում ՄԶՄԿ գործընկերներն են Համալսարանական կրթությամբ կանանց ասոցիացիան,  «Տաթև 95» հոգեբանական օգնության և խորհրդատվության կենտրոնը, Հայաստանում բժիշկ ուսանողների  գիտական ասոցիացիան, որոնց նախաձեռնությունը ուղղված Հայաստանում գենդերային բռնության  դեմ պայքարին 2008թ. ի վեր ֆինանսավորվում է Հայաստանում ՄԱԿ-ի Բնակչության հիմնադրամի  կողմից: Նախաձեռնության շահառուների ցանկում փախստականներին, այդ թվում գենդերային  բռնության զոհ դարձածներին ներգրավելու նպատակով կոնսորցիումին օժանդակում է ՄԱԿ-ի  Փախստականների գերագույն հանձնակատարի հայաստանյան ներկայացուցչությունը:

Զարգացմանն ուղղված ՄԶՄԿ գործունեության հիմնական առանցքներից մեկը հանրային և քաղաքացիական հասարակության հայաստանյան և տարածաշրջանային ինստիտուտների՝ քաղաքականության մշակման և վելուծական ունակությունների հզորացումն է: Որպես միջոց, ՄԶՄԿ-ն օգտվում է վերապատրաստումների, ուսումնական շրջագայությունների, քննարկումների, փորձագիական ներուժի և մասնագիտական ցանցերի հնարավորություններից: Կառավարությանն ու ոչ կառավարական ինստիտուտներին քաղաքականության մշակման ուղղությամբ օժանդակելու ՄԶՄԿ փորձը ներառում է ոլորտների մի ողջ բազմազանություն և սպեկտոր՝ տնտեսական զարգացում, հանրային ֆինանսների կառավարում և կոռուպցիայի դեմ պայքար, միգրացիայի կառավարում և սփյուռքի հետ գործակցություն, կրթություն և հանրային առողջություն և այլն:

2001-2005

ՄԶՄԿ-ն տարաբնույթ ծրագրերի շրջանակներում մշտական ուշադրության  կենտրոնում է պահում Հայաստանում ժողովրդավարության ու տեղական ինքնակառավարման համակարգի  զարգացումը՝ հասցեագրելով իր նախաձեռնությունները տեղական ինքնակառավարման ինստիտուտների  կարողությունների հզորացմանը, տեղական իշխանության մարմինների պարտականությունների  ու լիազորությունների մասին հանրային իրազեկվածության բարձրացմանը, ինչպես նաև տեղական  մակարդակում որոշումների կայացման գործընթացում համայնքի մասնակցության խթանմանը:

Հայաստանում անկախացումից ի վեր ձևավորվել են ժողովրդավարության  հիմնական ինստիտուտները: ՀՀ օրենսդրությունը հստակորեն ամրագրում է տեղական ինքնակառավարման  համակարգի իրավական հիմքերը, սահմանում Հայաստանի ավելի քան 930 համայնքների տեղական  իշխանության ներկայացուցչական և գործադիր ինստիտուտները: Սակայն տեղական ժողովրդավարությունը  շարունակում է լինել հանրապետությունում իրագործվող ժողովրդավարական վերափոխումների  Աքիլեսյան գարշապարը: Չնայած ՀՀ կառավարության, զարգացման գործընկերների և քաղաքացիական  հասարակության հետևողական ջանքերին՝ տեղական ինքնակառավարման ժողովրդավարացման ուղղությամբ  էական առաջընթաց չի արձանագրվում: Տեղական ժողովրդավարությանն ու Հայաստանում տեղական  ինքնակառավարման համակարգի զարգացմանը խոչընդոտող գործոններից մեկը, թերևս, համայնքի  անդամներին հանրային ծառայություններ մատուցելու տեղական ինքնակառավարման մարմինների  թույլ կարողություններն են: Հատկանշական է, որ համայնքի անդամների բավարարվածությունը  տեղական իշխանությունների կողմից մատուցած ծառայությունների որակից և ծավալից, իր հերթին,  բավական ցածր է: