- հայ
- |
- eng
- |
- կայքի քարտեզ
- |
- որոնում
- |
Մանե Թորոսյան
2019թ. հոկտեմբերի 10-ին ՀՀ կառավարությունն ընդունեց «Ընտանիքում բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման կարգը սահմանելու մասին» N 1381-Ն որոշումը, որը հիմք է դնում ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարության կողմից ընտանիքում բռնության դեպքերի վերաբերյալ վարչական տվյալների հավաքագրման համակարգին։ Ներդրվող համակարգը, փաստորեն, փորձ է անում լուծել ընտանեկան բռնության դրսևորումների և դրանց հասցեագրմանն ուղղված ծառայությունների մասին պատշաճ, արդիական և վստահելի տեղեկատվություն ունենալու խնդիրը, ինչն էլ արդյունավետ և գիտելիքի վրա հիմնված հանրային քաղաքականության մշակման կարևորագույն նախապայման է:
Ընտանեկան բռնության մասին համապարփակ տեղեկատվության հավաքագրումը, սակայն, ենթադրում է մեծածավալ ջանքեր՝ գործունեության տարբեր ոլորտներ ներկայացնող մարմինների միջև արդյունավետ համագործակցություն և կոորդինացիա, վերջիններիս կողմից միասնական մոտեցումների կիրառում, վերապատրաստված մասնագետների, անհրաժեշտ գործիքների ու մեխանիզմների առկայություն: Ուստի, համակարգը գործարկելուց և վարչարարական նշանակալի բեռ ստանձնելուց առաջ կարևոր է հասկանալ՝ արդյոք գտել ենք լավագույն լուծումները, արդյոք հաշվի ենք առել պոտենցիալ խոչընդոտներն ու դրանց հաղթահարման տարբերակները, և վերջապես՝ արդյոք ընտանեկան բռնության բազմաոլորտային արձագանքման համակարգը բավականին կայացած է տեղեկատվության հավաքագրման գործառույթները պատշաճ կերպով իրականացնելու համար, թե ոչ:
Ընտանեկան բռնության մասին տվյալների հավաքագրման միջազգային փորձի արդյունավետությունը հիմնականում քննարկվում է առկա պրակտիկաների՝ Ստամբուլյան կոնվենցիայի պահանջներին համապատասխանելու տեսանկյունից, և, այս առումով, առավել ուսումնասիրված է Եվրոպայի խորհրդի անդամ երկրների փորձը:
Ստամբուլյան կոնվենցիան մասնակից պետությունների համար սահմանում է ընտանեկան բռնության վերաբերյալ տեղեկատվության հավաքագրման պարտավորություն երկու եղանակով՝ վարչական տվյալների հավաքագրում և սոցիոլոգիական հարցումների իրականացում, միաժամանակ նշելով՝ հետազոտությունների իրականացմանը աջակցելու պարտավորությունը: Ընդ որում, հետազոտական նշված մեթոդներից յուրաքանչյուրն ունի իր սահմանափակումները: Վարչական տվյալների հավաքագրումն ու ուսումնասիրությունը կարող է օգտակար լինել ընտանեկան բռնության զոհերին մատուցվող ծառայությունների խնդիրներն ու հնարավորությունները հասկանալու և ծառայությունների որակը բարձրացնելու տեսանկյունից, սակայն չի կարող կիրառվել ընտանեկան բռնության խորքային պատճառներն ու հասարակության շրջանում տարածվածության իրական մակարդակը հասկանալու համար: Այդ նպատակով օգտակար են բնակչությանն ընդգրկող սոցիոլոգիական հարցումներն ու որակական հետազոտությունները:
Հատկանշական է, որ առկա հետազոտություններում հատուկ կերպով շեշտադրվում են ընտանեկան բռնությանը վերաբերող վարչական տեղեկատվության հավաքագրման խոչընդոտներն ու սահմանափակումները և մատնանշվում միջազգային հարթակում որևէ երկրի կողմից գրանցած «լավագույն փորձի» բացակայությունը: Հետևաբար, միջազգային փորձը այս պարագայում չի առաջարկում պատրաստի լուծումներ և ունիվերսալ մոդելներ, սակայն կարող է օգտակար լինել որոշակի դասեր քաղելու, Հայաստանում ընտանեկան բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման պոտենցիալ խոչընդոտները հասկանալու և հնարավոր լուծումներ ուրվագծելու իմաստով:
Հատկանշական է, որ ընտանիքում բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման կարգի հավելվածում տեղ գտած ձևաթղթերը ներառում են պահանջված ողջ տեղեկատվությունը և ենթադրում հավելյալ տեղեկությունների առկայություն, ինչպիսիք են, օրինակ, բռնարարի և զոհի աշխատանքային գործունեությունն ու կրթությունը, հոգեկան հիվանդության առկայությունը/ախտորոշումը, հաշմանդամություն ունեցող անձի կարգավիճակի առկայությունը, ընտանիքում առկա երեխաների թիվն ու տարիքը, բռնությունը հայտնաբերող (ուղղորդող) կազմակերպությունը/ ֆիզիկական անձը և ապաստարան ուղղորդելու դեպքերը:
Ստամբուլյան կոնվենցիայի 10-րդ հոդվածն էլ սահմանում է տվյալների հավաքագրման գործընթացի համակարգման համար պատասխանատու մարմնին՝ նշելով. «Մասնակից պետությունները պետք է մեկ կամ մեկից ավելի մարմինների լիազորեն սույն Կոնվենցիայի առարկա հանդիսացող բռնության բոլոր ձևերի կանխարգելման և դրանց դեմ պայքարի համար մշակված քաղաքականությունների և միջոցների համակարգումը, իրականացումը, դիտարկումն ու գնահատումը կատարելու համար։ Այս մարմինների կողմից համակարգվում է 11-րդ հոդվածում նշված տվյալների հավաքումը, ուսումնասիրությունը և տարածումը»։
Ստամբուլյան կոնվենցիան որևէ կերպ չի սահմանափակում ընտանեկան բռնության դեպքերի մասին տեղեկատվություն տրամադրելու համար պատասխանատու դերակատարների շրջանակը: Այս առումով, կոնվենցիայի բացատրական զեկույցում միայն ընդհանուր պատկերացում է տրվում դերակատարների հնարավոր շրջանակի մասին՝ նշելով, որ վիճակագրական տեղեկատվությունը կարող է ներառել օրենքի կիրարկումն ապահովող մարմիններից, առողջապահություն իրականացնող և սոցիալական աջակցության ծառայություններից, ՔՀԿ-ներից և դատական իշխանության մարմիններից (public prosecutors) հավաքագրված վարչական տվյալներ:
Հայաստանում ընտանեկան բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման մոդելի համաձայն՝ կենտրոնացված հաշվառումն իրականացվելու է ՀՀ Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարության կողմից՝ ՀՀ ոստիկանության, ՀՀ քննչական կոմիտեի, ՀՀ հատուկ քննչական ծառայության, ՀՀ դատախազության, ՀՀ դատական դեպարտամենտի, ինչպես նաև օրենքով սահմանված աջակցության կենտրոնների, խնամակալության և հոգաբարձության մարմինների, ՀՀ առողջապահության նախարարության, ՀՀ կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարության կողմից տրամադրված, սահմանված ձևաթղթերում լրացված տվյալների հիման վրա (Կետ 4):
ԵՄ և ԵԽ անդամ երկրների պրակտիկաների ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ ընտանիքում բռնության դեպքերի հաշվառման առավել կանոնակարգված և գործուն մեխանիզմներ ունեն օրենքի կիրարկումն ապահովող մարմինները, մասնավորապես՝ ոստիկանությունը: Դեպքերի մեծամասնությունում հավաքագրված տե ղեկատվության մեջ հնարավոր է տարանջատել կանանց նկատմամբ ընտանեկան բռնության դեպքերը: Այնուամենայնիվ, ԵՄ անդամ երկրների մեծ մասում դա ենթադրում է տեղեկատվություն բռնության ֆիզիկական և սեռական դրսևորումների մասին, մինչդեռ ընտանեկան բռնության հոգեբանական և տնտեսական ձևերը չեն գրանցվում: Միայն 13 երկրներ են տրամադրում առանձին տեղեկատվություն հոգեբանական բռնության վերաբերյալ, և միայն երկուսում է հնարավոր տարանջատել տնտեսական բռնության մասին տեղեկատվությունը:
Դատարանների և դատախազության կողմից ընտանեկան բռնության մասին համապարփակ տեղեկատվության հավաքագրման դեպքերը ավելի քիչ են քան ոստիկանության պարագայում: Դրա հիմնական պատճառն այն է, որ հանցագործությունները դասակարգվում են ըստ քրեական օրենսդրության, և ընտանեկան բռնության դեպքերն ու դրա առանձին տեսակները չեն առանձնացվում, եթե դրանք սահմանված չեն որպես հանցագործություն: Բացի այդ, դատական մարմինները որոշ դեպքերում գրանցում են տեղեկատվություն մեղադրյալի և կայացած վճռի մասին՝ չներառելով տեղեկություն հանցագործության զոհերի, բռնարարի և զոհերի հարաբերությունների մասին: Նման պարագայում հնարավոր չէ առկա տվյալների համադրմամբ վերհանել ընտանեկան բռնության դեպքերը:
Բժշկական հաստատությունների կողմից ընտանեկան բռնության վերաբերյալ տվյալների հավաքագրման խնդիրները բազմաբնույթ են: Թերևս, այդ պատճառով ԵՄ անդամ երկրներից միայն 9-ն են առողջապահական ծառայություններ մատուցող հաստատություններից ազգային մակարդակում հավաքագրում տեղեկատվություն ընտանեկան բռնության դեպքերի մասին: Ավելին, դրանց մի մասը վերաբերում է բացառապես սեռական բռնության դեպքերին:
Առկա խնդիրների մասին խոսելիս կարելի է առանձնացնել բուժանձնակազմի՝ իր պարտականությունների շրջանակի մասին ունեցած պատկերացումները, ընտանեկան բռնության զոհին նույնականացնելու բուժաշխատողների ոչ բավարար կարողությունները, մասնագիտական էթիկայի կանոններն ու փոխադարձ վստահության մթնոլորտը պահպանելու անհրաժեշտությունը:
Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության կողմից մշակվել և հաստատվել է Հիվանդությունների միջազգային դասակարգումը, որը կարող է օգտագործվել նաև գործնական կոնկրետ նպատակների, մասնավորապես գենդերային հիմքով բռնության (օր.՝ սեռական, ֆիզիկական և հոգեբանական բռնություն) դրսևորումների հայտնաբերման համար: Տեսականորեն, Հիվանդությունների միջազգային դասակարգման վերջին վերանայումը (ՀՄԴ-10) հնարավորություն է տալիս տեղեկատվություն հավաքագրել այն կանանց մասին, ովքեր բուժհաստատություն են դիմել ընտանեկան բռնության հետևանքով պատճառված վնասվածքների պատճառով: Պրակտիկայում, սակայն, այս գործիքը կիրառումը մասնագիտական բարձր պատրաստվածություն է ենթադրում, քանի որ ընտրության համար առաջարկում է հիվանդությունների առավել քան 10.000 ծածկագրեր:
Ինչ վերաբերում է սոցիալական ծառայություններին, վերջիններս աչքի են ընկնում ընտանեկան բռնության առավել լայն ընկալման հիման վրա ծավալվող գործունեությամբ: Ընդ որում, ընտանեկան բռնության սահմանումը կարող է փոփոխության ենթարկվել՝ ըստ կոնկրետ ծառայության գործունեության նպատակի և թիրախ խմբի: Այս առումով, ներդաշնակեցված համեմատելի տվյալների հավաքագրումը սոցիալական աջակցության տարաբնույթ ծառայություններից կարող է խնդրահարույց լինել: Կարևոր է նշել, որ ԵԽ անդամ երկրներում ընտանեկան բռնության խնդիրը հասցեագրող սոցիալական ծառայություններից առավել արդյունավետ և կանոնակարգված կերպով տեղեկատվություն են հավաքագրում կանանց ապաստարաններն ու թեժ գծերը:
«Ինչպե՞ս» հարցի պատասխանը անհրաժեշտ է հնարավորինս լայն դիտարկել՝ կենտրոնանալով ոչ միայն տեղեկատվության հավաքագրման կոնկրետ մեխանիզմների և եղանակների ընտրության, այլև առկա գործիքները կիրառության մեջ դնող համակարգի կայացման խնդիրների վրա:
Ներկայումս, կարգով հաստատված է տեղեկատվությունը թղթային տարբերակով, փակ ծրարով լիազոր մարմնին տրամադրելու տարբերակը, ընդ որում յուրաքանչյուր մարմին պարտավորվում է առանձին հարցաթերթ լրացնել ընտանեկան բռնության դեպքի հետ աշխատելու պարագայում: Մինչդեռ, վարչարարության արդյունավետ մեխանիզմների ընտրությունն ու կիրառումը մեծապես կարևոր է տվյալների հավաքագրման և վերլուծության գործընթացը դյուրին դարձնելու և վարչական գործառույթներ իրականացնող մարմինների վրա լրացուցիչ «ծանր» բեռ չդնելու առումով:
Այս ուղղությամբ միջազգային փորձը տարբեր լուծումներ է առաջարկում: Որոշ դեպքերում արդարադատության ոլորտի մարմինները, օրինակ, առանձին փաստաթղթաշրջանառություն չեն իրականացնում ընտանեկան բռնության դեպքը քննելիս, այլ «ընտանեկան բռնություն» գրությամբ պիտակում են (անգլ.՝ flagging) համապատասխան թղթապանակը: Խիստ օգտակար կարող է լինել նաև տվյալների հավաքագրման և վերլուծության էլեկտրոնային տարբերակի կիրառումը, ինչը համապատասխան կոդավորման առկայության դեպքում հնարավորություն կտա խուսափել ընտանեկան բռնության դեպքի կրկնորդությունից և բարձրացնել ընտանեկան բռնության արձագանքման օպերատիվությունը:
Տվյալների հավաքագրման գործընթացում անհրաժեշտ է հանգամանորեն մշակել և ներդնել նաև անձնական տվյալների գաղտնիությունն ապահովող գործուն մեխանիզմներ: Ստամբուլյան կոնվենցիայով սահմանում է պետության պարտավորությունը աջակցելու «ընտանեկան բռնության պատճառների և հետևանքների, դրսևորումների և դատապարտումների տոկոսային հարաբերակցության, ինչպես նաև միջամտության առկա փորձերի արդյունավետության վերաբերյալ հետազոտությունների իրականացմանը» և հավաքագրված տեղեկատվությունը հասանելի դարձնելու հանրությանը: Ուստի, պետք է հստակ լինեն լիազոր մարմնի կողմից հավաքագրված տեղեկատվությունը ագրեգացնելու և նույնացուցիչներ չպարունակող, ագրեգացված տեղեկատվությունը հետազոտական համայնքին ու հանրությանը հասանելի դարձնելու գործիքներն ու մեխանիզմները:
Համակարգի կայացման և անհրաժեշտ տեղեկատվությունը հավաքագրելու ունակության վրա ազդում են մի շարք հիմնական գործոններ՝ տեղեկատվության հավաքագրման համար պատասխանատու մարմինների ընտրությունը, վերջիններիս գործունեության շրջանակն ու ինստիտուցիոնալ կարողությունների մակարդակը: Անդրադառնանք այս գործոններին առանձին-առանձին.
Հայաստանում ընտանեկան բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման մոդելը ենթադրում է տեղեկատվության հավաքագրում ընտանեկան բռնության դեմ պայքարի բոլոր հիմնական ոլորտները ներկայացնող կառույցների կողմից, սակայն սոցիալական ոլորտի դերակատարներից տեղեկատվության հավաքագրման պատասխանատվություն դնում է միայն աջակցության կենտրոնների և խնամակալության ու հոգաբարձության մարմինների վրա: Մինչդեռ միջազգային պրակտիկայում առկա են երեխաների և կանանց իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող հանրային կառավարման մարմիններից, զբաղվածության և սոցիալական ապահովության ոլորտի ծրագրեր իրականացնող գերատեսչություններից և համապատասխան ծառայություններ մատուցող ՀԿ-երից տվյալների հավաքագրման դեպքեր: Բացի այդ, ինչպես նշվեց, միջազգային պրակտիկայում սոցիալական ծառայություններից առավել արդյունավետ և կանոնակարգված կերպով տեղեկատվություն են հավաքագրում կանանց ապաստարաններն ու թեժ գծերը, որոնք այս պարագայում ևս ամբողջությամբ կամ մասամբ ներգրավված չեն: Հետևաբար, միջազգային փորձը և Հայաստանում սոցիալական պաշտպանության համակարգի առանձնահատկությունները հաշվի առնելով՝ անհրաժեշտ է հասկանալ ընտանեկան բռնության խնդրին առնչվող սոցիալական ոլորտի դերակատարների առավել արդյունավետ ու ներկայացուցչական ընդգրկման խնդիրը:
Հարկ է նշել նաև այն մասին, որ ընտանեկան բռնության մասին տվյալների հավաքագրման պրակտիկաներն ու լավագույն փորձը ուսումնասիրող հետազոտությունները գրեթե չեն անդրադառնում կրթության ոլորտի ինստիտուտների կողմից տեղեկատվության տրամադրման դեպքերին: Ավելին, թեև Ստամբուլյան կոնվենցիան որևէ կերպ չի սահմանափակում ընտանեկան բռնության դեպքերի մասին տեղեկատվություն տրամադրելու համար պատասխանատու դերակատարների շրջանակը, առկա առաջարկությունները հիմնականում վերաբերում են օրենքի կիրարկումն ապահովող մարմինների, բուժհաստատությունների, սոցիալական ծառայությունների և քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների կողմից տվյալների հավաքագրման պրակտիկաների բարելավմանը:
Եվ քանի որ Հայաստանում ենթադրվում է տեղեկատվության հավաքագրում ՀՀ Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարության կողմից, առաջին հերթին անհրաժեշտ է հասկանալ. ա) կրթության ոլորտում ո՞վքեր և ի՞նչ գործիքներով են հայտնաբերելու ընտանեկան բռնության դեպքերը և կատարելու համապատասխան հաշվառումը, բ) ինչպիսի՞ գիտելիքի, կարողությունների և ռեսուրսների կարիք ունեն վերջիններս:
Միջազգային փորձը ցույց է տալիս, որը ընտանեկան բռնությունը հասցեագրող կառույցները միմյանցից էականորեն տարբերվող գործունեություն են իրականացնում և դրանից կախված՝ փոխվում են նաև ընտանեկան բռնության մասին ընկալումներն ու երևույթի սահմանումը: Մի դեպքում ընտանեկան բռնությունը սահմանվում է ըստ քրեական օրենսդրության պահանջների (արդարադատություն իրականացնող մարմիններ), մեկ այլ դեպքում առողջությանը հասցված վնասի տեսանկյունից (բժշկական հաստատություններ), իսկ երրորդ դեպքում ընտանեկան բռնությունը դիտարկվում է առավել լայն, սակայն կրկին կարող է տարբեր սահմանումներ ստանալ՝ կախված ծառայության նպատակից և թիրախ խմբից (սոցիալական ծառայություններ):
Այս առումով, թեև ՀՀ օրենսդրությամբ սահմանվում են ընտանեկան բռնությունն ու դրա տեսակները, կարևոր է միջոցառումներ ձեռնարկել սահմանումների միասնական կիրառումը, պատասխանատու մարմինների կողմից ընտանեկան բռնության բոլոր, մասնավորապես «ոչ այնքան ակնհայտ» ձևերի՝ հոգեբանական, տնտեսական բռնության և անտեսման դեպքերի հայտնաբերումն ու համապատասխան կերպով զեկուցումն ապահովելու ուղղությամբ:
Սահմանումների միասնական կիրառման տեսանկյունից օգտակար կարող է լինել նաև ձևաթղթերի լրացման համար կոնկրետ հրահանգների մշակումն ու պատասխանատու մարմիններին տրամադրումը: Այս առումով, ԵԽ անդամ երկրների վարչական տվյալների հավաքագրման պրակտիկաներն ուսումնասիրող հետազոտությունը նշում է, որ պրակտիկայում զոհի ու բռնարարի հարաբերությունների բնութագրման տարբեր դասակարգումներ են կիրառվում. մի դեպքում առանձնացվում են նախկին և ներկա ինտիմ հարաբերությունները, մեկ այլ դեպքում դիտարկվում է միայն հարաբերությունների ներկա կարգավիճակը, մի դեպքում որպես միասնական կատեգորիա դիտարկվում է «ծնողը», մեկ այլ դեպքում առանձին նշվում են «հայր», «մայր», «խորթ հայր/մայր», «խնամակալ հայր/մայր», «խնամատար հայր/մայր» կատեգորիաները: Քանի որ դասակարգումների նման տարբերությունները հնարավոր չեն դարձնում համեմատելի տվյալների ստացումը, կոնկրետ հրահանգների մշակումն ու համապատասխան վերապատրաստումների իրականացումը մեծապես կարող են նպաստել օրենսդրությամբ սահմանված հասկացությունները արտացոլող, համաձայնեցված և համեմատելի տվյալների հավաքագրման գործընթացին:
Ընտանեկան բռնության դեպքերի հայտնաբերման, հասցեագրման և հաղորդման արդյունավետությունը անհրաժեշտ է դիտարկել նաև պատասխանատու մարմինների՝ ընտանեկան բռնության դեպքը հայտնաբերելու ունակություն և որոշ դեպքերում այդ մասին զեկուցում տալու պատրաստակամության կոնտեքստում:
ՄԶՄԿ-ի կողմից 2017թ. իրականացված հետազոտությունը անդրադառնում է սոցիալական աջակցության, արդարադատության, կրթության, և առողջապահության ոլորտի կառույցների ինստիտուցիոնալ կարողությունների խնդիրներին՝ ընդգծելով, մասնավորապես, տարբեր ոլորտների աշխատակիցների մասնագիտական ոչ բավարար կարողությունները, մարդկային, տեխնիկական և նյութական ռեսուրսների ոչ բավարար մակարդակը, ծառայությունների մատուցման ստանդարտատիզացված չափորոշիչների, ընտանեկան բռնության զոհի նույնականացման և ուղղորդման գործուն մեխանիզմների բացակայությունը:
Թերևս, այս հանգամանքն է հանդիսանալու ընտանեկան բռնության մասին համապարփակ և որակյալ վարչական ռեգիստր ձևավորելու հիմնական խոչընդոտը: Ուստի պարտականությունների դելեգացումը պետք է անպայման զուգորդվի անհրաժեշտ գործիքների, ռեսուրսների և գիտելիքի փոխանցմամբ, այլ պարագայում անարդյունք կլինեն տեղեկատվության հավաքագրման համակարգի կայացման ուղղությամբ ներդրվող բազմաքանակ ջանքերը:
Ընտանեկան բռնության վարչական ռեգիստր ձևավորելու հեռանկարների և տարբերակների մասին խոսելիս տեղեկատվության հավաքագրման գործընթացի վերջնական նպատակը չմոռանալն ու համակարգը կառուցելն է՝ այդ նպատակին առավելագույն արդյունավետությամբ հասնելու տրամաբանությամբ:
Տեղեկատվությունը ինքնանպատակ արդյունք չէ. այն կարևոր ու անհրաժեշտ գործիք է ընտանեկան բռնության դեմ պայքարի, մատուցվող ծառայությունների որակը բարձրացնելու ճանապարհին:
Կանանց նկատմամբ բռնության և ընտանեկան բռնության կանխարգելման ու դրա դեմ պայքարի մասին» կոնվենցիա,
Եվրոպայի խորհրդի «Կանանց նկատմամբ բռնության և ընտանեկան բռնության կանխարգելման ու դրա դեմ պայքարի մասին» կոնվենցիայի բացատրական զեկույց, ԵԽ պայմանագիր No. 210, Ստամբուլ, 11.05.2011;
Եվրոպայի խորհրդի «Կանանց նկատմամբ բռնության և ընտանեկան բռնության կանխարգելման ու դրա դեմ պայքարի մասին» կոնվենցիա,
«Ընտանիքում բռնության դեպքերի կենտրոնացված հաշվառման կարգը սահմանելու մասին» ՀՀ կառավարության որոշում, N 1381-Ն, 10.10.2019
Եվրոպական պառլամենտի քաղաքացիական իրավունքների և սահմանադրական հարցերի քաղաքականության բաժին, «Կանանց հանդեպ բռնությունը և ԵՄ միացումը Ստամբուլյան կոնվենցիային», 2017թ.
Հանցագործությունների կանխարգելման և վերահսկման եվրոպական ինստիտուտ, «Ընտանեկան բռնության մասին վարչական տվյալների հավաքագրում ԵԽ անդամ երկրներում», Ստրասբուրգ, 2008թ.;
ԵԽԽՎ, Հավասարության և խտրականության դեմ պայքարի հարցերով հանձնաժողով, «Կանանց հանդեպ բռնության մասին տվյալների համակարգային հավաքագրում», 2014,
Եվրոպայի խորհուրդ, «Ապահովելով կանանց հանդեպ բռնության և ընտանեկան բռնության մասին տվյալների հավաքագրումն ու հետազոտությունների իրականացումը: Ստամբուլյան կոնվենցիայի 11-րդ հոդված», հոդվածների ծողովածու, 2016թ
Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոն, Հայաստանում ընտանեկան բռնությանը բազմաոլորտային արձագանքի տրամադրման առկա պրակտիկայի և նախաձեռնությունների արդյունավետության բարձրացմանն ուղղված որակական հետազոտություն, 2017.
2024թ. հունվարի 30-ին Վայք խոշորացված համայնքի մի շարք բնակավայրերի ավելի քան 90 բնակիչներ քննարկեցին Վայք խոշորացված համայնքի, մասնավորապես, երիտասարդների կարիքներից բխող զարգացման հինգ ծրագիր, որոնք ՄԶՄԿ-ն մշակել էր Վայքի համայնքապետարանի, Վայքի «Solution HUB» ՀԿ-ի և կազմակերպության շահառու երիտասարդների հետ սերտ համագործակցությամբ։ Քննարկման արդյունքներն ամփոփված են սույն զեկույցում (հասանելի է միայն հայերեն)։
ավելին >>Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնը (ՄԶՄԿ) «Հայաստանի քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագրի շրջանակներում մշակել է համայնքային որոշումների կայացման գործընթացներում երիտասարդների մասնակցության մշտադիտարկման համակարգ։ Մշտադիտարկման համակարգը հնարավորություն է տալիս մարզային համայնքներում երիտասարդների առցանց հարցման միջոցով պարզել որոշումների կայացմանը մասնակցության հնարավորությունների վերաբերյալ երիտասարդների իրազեկվածությունը, մասնակցության մակարդակը և դրսևորումները, մասնակցության հնարավորություններով և արդյունքներով երիտասարդների բավարարվածությունը։
ավելին >>
«Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագիր
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԱԿԱՆ ԷՔՍՊՈ «Երիտասարդ, ակտիվ, լսելի» Նոյեմբերի 24-26, 2023, Երևան, Անի Պլազա Հյուրանոց
|
|
«Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագիրն իրականացնում է «Փրոջեքթ Հարմոնի Հայաստան» ՀԿ գլխավորած կոնսորցիումը, որի անդամներն են Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնը (ՄԶՄԿ), Ժողովրդավարական կրթության հայկական կենտրոն-Սիվիտասը, Կրթական տեխնոլոգիաների ազգային կենտրոնը։ Ծրագիրը հնարավոր է դարձել ամերիկյան ժողովրդի աջակցությամբ՝ ԱՄՆ ՄԶԳ միջոցով: Ծրագրի մասին առավել մանրամասն կարելի է տեղեկանալ և նորություններին հետևել ծրագրի ֆեյսբուքյան էջում: |
Այս զեկույցը ներկայացնում է ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության (ԱՄՆ ՄԶԳ) կողմից ֆինանսավորվող «Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագրի շրջանակում 2024թ․ օգոստոսի 13-ին Գավառ խոշորացված համայնքում կազմակերպված համահամայնքային երիտասարդական քննարկման արդյունքները։
«Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագրի նպատակն է բարելավել Հայաստանում ֆորմալ և ոչ ֆորմալ քաղաքացիական կրթության որակը՝ խթանելու Հայաստանում երիտասարդների հանրային ներգրավվածությունը և ժողովրդավարական գործընթացները։ Ծրագիրը ֆինանսավորվում է ԱՄՆ ՄԶԳ կողմից և իրականացվում է «ՓԻ-ԷՅՉ Ինթերնեշնլ» կազմակերպության և իր ենթադրամաշնորհառուներ «Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոն» ՀԿ-ի, «Ժողովրդավարական կրթության հայկական կենտրոն-Սիվիտաս» ՀԿ-ի և «Կրթական տեխնոլոգիաների ազգային կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի կողմից։
Այս զեկույցը ներկայացնում է ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության (ԱՄՆ ՄԶԳ) կողմից ֆինանսավորվող «Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագրի շրջանակում 2024թ․ օգոստոսի 13-ին Գավառ խոշորացված համայնքում կազմակերպված համահամայնքային երիտասարդական քննարկման արդյունքները։
«Քաղաքացիական կրթություն և մասնակցություն» ծրագրի նպատակն է բարելավել Հայաստանում ֆորմալ և ոչ ֆորմալ քաղաքացիական կրթության որակը՝ խթանելու Հայաստանում երիտասարդների հանրային ներգրավվածությունը և ժողովրդավարական գործընթացները։ Ծրագիրը ֆինանսավորվում է ԱՄՆ ՄԶԳ կողմից և իրականացվում է «ՓԻ-ԷՅՉ Ինթերնեշնլ» կազմակերպության և իր ենթադրամաշնորհառուներ «Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոն» ՀԿ-ի, «Ժողովրդավարական կրթության հայկական կենտրոն-Սիվիտաս» ՀԿ-ի և «Կրթական տեխնոլոգիաների ազգային կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի կողմից։